پوشش های مهارکننده آتش بسته به نوع استفاده و بستر و نیز شرایط آب و هوایی، دارای مواد تشکیل دهنده متفاوتی هستند و بیشتر آن ها برای اینکه در شرایط متفاوتی مورد استفاده قرار بگیرند، نیازمند تغییر هستند. در این مقاله به بررسی تفاوت های موجود در فرمولاسیون این پوشش ها می پردازیم.

مواد تشکیل دهنده اصلی پوشش های مهارکننده آتش، بسته به نوع پوشش، متفاوت هستند. پوشش های کاهنده که به آن ها پوشش قربانی نیز گفته می شود و برای کاهش آتش سوزی طراحی شده اند، علاوه بر بیندر یا ریزین، داراری مواد شیمیایی بازدارنده از آتش مثل تری هیدرات آلومینیوم و یا آنتیمونی اکسید هستند. پوشش های مهارکننده آتش

پوشش های پف کننده، حاوی رزین و 15 ماده تشکیل دهنده دیگر هستند کاتالیست یا پروموتر (اغلب یک نمک فسفاتی مثل پلی فسفات آمونیوم)، یک تشکیل دهنده زغال (اغلب پنتا اِریتریتول) و یک عامل دمنده (معمولا یکی از مشتقات ملامین)، سه عنصر فعال کلیدی هستند.

پوشش های مهارکننده آتش تنها دارای بخشی از مواد تشکیل دهنده موجود در پوشش های مقاوم در برابر آتش هستند. به گفته گنگالی «حفظ ویژگی های معمول در رنگ ها بعد از اضافه کردن مقادیر زیادی از مواد بازدارنده آتش به فرمولاسیون بسیار سخت می شود. به ویژه اگر مقدار بازدارنده که معمولا یک فسفات است استفاده شود، ممکن است رنگ در لوازم اسپری و مخلوط کن دلمه ببندد» در مورد استفاده از موادی با کربن فعال شده، تحقیقاتی در حال انجام است، اما نگهداری این ماده به صورت سوسپانسیون مشکل است.

به طور کل، پوشش های پف کننده (پوشش های مهارکننده آتش) بسته به نوع فرمولاسیون ماده شیمیایی بازدارنده، برای ایجاد رشد شار (زغال) متفاوت هستند. «همه ترکیبات مهم هستند چرا که برای رسیدن به عملکرد مطلوب، با یکدیگر فعل و انفعالاتی ایجاد می کنند.»

در پوشش های مقاوم در برابر آتش، انتخاب رزین مناسب برای فرمولاسیون و کاربرد مورد نظر بسیار اهمیت دارد چرا که رزین، مستقیما با خاصیت چسبندگی و در نتیجه با ماندگاری رابطه دارد. رزین های مختلف در دماهای مختلف واکنش نشان می دهند و لذا برای اینکه شار مناسبی در زمان مناسب تولید شود، باید رزین مناسبی هم انتخاب شده باشد.

رزین های استفاده شده در پوشش های پف کننده، دو نوع اصلی دارند: وینیل آکریلیک و اِپوکسیز. فرمولاسیون های وینیل آکریلیک واتربُرن (لاتکس) معمولا برای کاربردهای داخلی استفاده می شوند. از آنجایی که این ترکیبات تا حدی در آب قابلیت حل شدن دارند، مقاومت در برابر آب و ماندگاری کلی در سطح خارجی آن ها تحت تأثیر قرار می گیرد.

رزین های وینیل بر پایه محلول و اِپوکسی های جامد 100 درصد، در استعمالات خارجی که ممکن است تحت فرسایش آب و هوایی قرار بگیرند مورد استفاده واقع می شوند. استفاده از اپوکسی ها به ویژه در سکوهای نفتی دریایی و تاسیسات پالایشگاهی که در معرض آتش های هیدروکربنی و فرسایش آب و هوایی قرار دارند، اهمیت ویژه ای دارد.

فرمولاسیون پوشش های مهارکننده آتش مختلف، بسته به نوع بستری که قرار است در آن مورد استفاده واقع شوند، تفاوت می کند. تغییر در فرمولاسیون، برای بسترهای مختلف ممکن است لازم باشد و یا نباشد و این را نوع اجرا تعیین می کند. بعضی پوشش ها در چندین بستر می تواند اعمال شود اما بعضی دیگر نیازمند تغییر هستند.

بیشتر بخوانید: پوشش های ضد حریق و ساختمان های فولادی

امروزه چالش اصلی تولید پوشش های مقاوم و بازدارنده از آتش با کارایی بهتر است که از نظر ظاهر و کاربرد، بیشتر شبیه رنگ های معمولی باشند. سه ویژگی نیازمند بهینه سازی است؛ پوشش های مهار کننده آتش باید مقرون به صرفه بوده، حفاظت و ماندگاری خوبی در مقابل آتش داشته باشند و نهایتا اینکه استعمال آن ها آسان باشد.